Ik noem mezelf een dinosaurus

Laten we beginnen met die lessen. Die waren leuk en leerzaam, las ik in de reacties op LinkedIn. Ik spreek niet uit ervaring, want ik was zelf net afgestudeerd toen jij in augustus 1991 ging lesgeven aan wat toen nog NHTV heette. 

Wat maakte jouw lessen zo bijzonder? 
‘Jij hebt het swingen voor de klas uitgevonden, zei een student ooit. Na anderhalf uur lesgeven was ik bekaf. Mijn ademhalingstechniek is niet goed. Toch had ik het meestal erg naar mijn zin op dat podium. Ik noem mezelf een dinosaurus, ik hou van old-school lesgeven, frontaal. En ik ben heel erg mezelf voor zo’n klas, straalde dat kennelijk uit en ik kon het verhaal overtuigend brengen. Dat is een vak. Het is fout te denken dat iemand een goede docent is als ‘ie vakkennis heeft, je moet het kunnen overbrengen.’ 

En dat doe jij dus al meer dan 35 jaar, want je hebt ook lesgegeven op middelbare scholen, toch? 
‘Ik ben begonnen als leraar Aardrijkskunde op vier scholen in de Randstad, het was echt uren bij elkaar sprokkelen. Ik vond het pittig en het is de enige keer geweest dat ik me op een maandag ziek heb gemeld terwijl ik niet ziek was. Toch kreeg ik juist bij die mavo een vast contract – op een andere school wilde de Aardrijkskunde sectie mij er pertinent niet bij hebben. Ik was 27 en stronteigenwijs. Ik was zo tactisch als een blok beton, maar de rector had mij voor de klas bezig gezien en gaf mij een vast contract. Een half jaar later ging ik naar NHTV.’ 

Je werd in 1991 docent toeristische geografie aan NHTV. Hoe ging dat? 
‘Op basis van mijn brief werd ik afgewezen. Toen werd ik 2 dagen voor de zomervakantie gebeld of ik tóch op gesprek wilde komen. Best joh, dacht ik, ik ging er in spijkerbroek, t-shirt en op gympen naartoe, aan de Sibeliuslaan zat het toen nog. En, geloof het of niet, als afgestudeerd geograaf verdwáálde ik op weg naar dat sollicitatiegesprek, ja écht!’ (lacht) ‘Ik kwam er 1 minuut voor tijd zwetend aan, rekende al nergens meer op. Na het gesprek zat ik in de binnentuin en René Hermans zei: je lust zeker wel 2 Spa Rood!? Je raadt ‘t, zei ik. Ik kreeg de baan omdat ze mij zo relaxed vonden, en de rest is geschiedenis.’ 

‘Toen moest ik dus 1 dag voor de vakantie naar die mavo om te vertellen dat ik na de zomer niet meer zou komen. De rector snapte het. Je bent een goede docent, zei hij. Hoe weet jij dat, zei ik tegen hem, je bent nooit bij een les geweest!? Ik had er dat jaar maar 5 de klas uitgestuurd, dat was kennelijk de maatstaf. Ik heb naast Sociale geografie ook de lerarenopleiding gedaan, dus ik koos wel heel bewust voor het onderwijs, dat scheelt. Ik ben begonnen als onderzoeksassistent bij de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid. Dat vond ik zo oersaai dat ik dacht, dit nooit!’ 

Bij NHTV begon je bij Toerisme en later ging je naar Stedenbouw, Logistiek en Mobiliteit (SLM), wat nu de Academy for Built Environment & Logistics (ABEL) is. Uiteindelijk was je bij BUas de specialist op het gebied van financiering van gebiedsontwikkeling en planeconomie, zeg ik dat goed? 
‘Ik noem mezelf schrijftafelgeleerde, ik heb weinig ervaring in het werkveld. Ja, een bestuursfunctie bij een kampeervereniging, dat is het wel zo’n beetje. Ik heb geen ervaring als planeconoom. Als ik nu zou beginnen bij een gemeente, dan zou ik op junior niveau zitten. Bij de cursus die ik moest doen toen ik bij SLM ging werken was ik de eenoog koning. Ze zochten bij SLM een economisch geograaf – dat ben ik, zei ik – maar eigenlijk hadden ze een financieel expert nodig. Vandaar die cursus.’ 

Je hebt ook lesgegeven aan collega’s die nu voor BUas werken. Dat is best bijzonder, toch?  
‘Collega’s? Ah ja, zo. Goof Lukken bijvoorbeeld, toen ik nog bij Toerisme werkte. Hij is nu docent. Een schoolvoorbeeld van iemand met veel werkervaring die later docent is geworden, heel anders dan ik dus. Ik zie nu bij ABEL ook afgestudeerden terugkomen als docent en dan denk ik, jij bent toch pas een jaar weg? Blijkt dat ook al weer acht jaar te zijn of zo.’  

Geen leuke anekdotes? 
‘Niet echt. Wel leuk om te vertellen, ik heb ook lesgegeven aan mijn zoon, die heeft Verkeerskunde gedaan. En ik mocht hem zijn diploma overhandigen, normaal doet de scriptiebegeleider dat. Dat was wel heel bijzonder. Hij is nu Verkeerskundige bij de gemeente Rotterdam en komt met regelmaat terug bij BUas voor projecten. Hij begeleidt ook stagiairs van ons.’ 

All in the family dus? 
‘Nou, mijn broer is hier de bedrijfsarts, Guus van Wietingen. En een nichtje van mij heeft de hotelschool van BUas gedaan. Dus ja, er staan vier Van Wietingens in het systeem hier, maar ik was de eerste.’  

Verandering van aanpak door de jaren heen? 
‘Het werken in teams en dan bedoel ik niet MS Teams. Daarmee gooi je een bepaald talent weg, de klassiekers, begrijp me niet verkeerd ik werk graag samen, maar nu lijkt het soms of we over alles samen moeten nadenken. Aan de andere kant, ik heb wel altijd het gevoel gehad dat er naar mij werd geluisterd. Pas zei iemand tegen mij, ik had vandaag een ‘Marcelletje’. Zo noemen ze dat kennelijk.’ (lacht) ‘Het klopt wel, ik ging er vaak met een gestrekt been in, maar na afloop van zo’n meeting kwam er dan toch een compromis uit, omdat de tegenargumenten goed waren.’ 

En nu stop je ermee. 
‘Ja, en ik stop helemaal.’ 
Ook met Starrcase? 
‘De BUas huisband, zoals Jorrit (bestuursvoorzitter, red.) het graag noemt, ja, stop ik ook mee.’  

Maar eerst nog optreden op je eigen afscheidsfeestje!
‘Ja, want het moet wel leuk zijn, ik wil echt een feestje! We tuigen voor even de drie bandjes weer op waar ik in speelde. Ik begon in ’95 in een bandje bij Kort-hbo. Daar speelde ik de bas. Dat kon ik niet, maar dat is niemand opgevallen. Toen ging ik drummen in het SLM bandje. Dat is begonnen als gelegenheidsbandje bij het afscheid van het toenmalige G-gebouw (tijdelijke locatie van NHTV bij de Gemeente Breda, vandaar het G-gebouw, red.). Heel flauw noemden we dat ‘Farewell to the G-spot’. Starrcase sluit mijn feestje vandaag af. Er is inmiddels een opvolger, die speelt straks ook mee. En dan ga ik zingen, voor de verandering!’ 

Interview door Maaike Dukker - 't Hart